ولادت حضرت فاطمه زهرا (س) مبارک

 

مادر!‌ نشناختمت....

السلام علیک ایتها الصدیقة الشهیده

سلام بر مادرم زهرا

و سلام بر داغدارانش.

غم از دست دادن مادر خیلی سخته. اونقدر که دختر رو .........

این مصیبت رو خدمت همه همراهان عزیز تسلیت عرض می کنم.

ببخشید اگه تو این پست روی صحبتم بیشتر با خانومهاست. اما فقط درد و دلی است که بیشتر از این نمی تونم تحملش کنم.

امام مهدی (عج) فرمودند:

" فی ابنتی رسول الله لی اسوة حسنة"1

دختر رسول خدا (ص)، برای من الگوی حسنه است.

همونطور که حضرت زهرا (س) الگوی امام مهدی (ع) است، باید الگوی مهدی زیستان هم باشه.

مایی که ادعا می کنیم چشم به راه مهدی هستیم، چقدر برای شناخت الگوی مهدی (ع) تلاش کردیم؟ آیا این الگوی باارزش رو میشناسیم؟

عرفان فاطمه (س)، ادراک شب قدر است و شناخت فاطمه (س)، نجات از یک عمر سردرگمی.

فقط یک کلمه بگم که حضرت زهرا (س)، معرف نهایت کمال زن و اوج عروج یک انسان است.

این رو بارها گفتم و باز هم میگم بیاین تو این ایام فاطمیه که ایام سوگ امام مهدی (ع) بر مادرش است، بکوشیم سیمای واقعی این بانوی عزیز رو بشناسیم و بشناسونیم. فکر کنیم که واقعا چرا بعد از اینکه سالهای سال شهادت حضرت زهرا رو تبدیل کردیم به دو دهه و بعضا سه دهه و اشک ریختیم و عزاداری کردیم و مجلس گرفتیم، اما هنوز مهمترین یادگار مادرمون که حجاب هست رو خوب نشناختیم و به زنانمون هم نشناسوندیم. آیا اگه واقعا زنان ما حضرت فاطمه رو میشناختند دیگه از اون بی دین و ایمونهای غربی الگو می گرفتند؟ آیه هنوز وضع حجاب اینجوری بود؟

ما زنان الگومونو گم کردیم. این همه عزاداری به تنهایی کافی نیست. دل حضرت زهرا و فرزند عزیزش تنها با اشک ریختن ما شاد نمیشه. با اطاعت ما شاد میشه. بریم دنبال شناخت واقعی این باارزش ترین اسوه.

بریم ببینیم چطور برای محمد (ص)، دختری کرد که ام ابیهاش نامید؟

بریم ببینیم چطور برای علی همسری کرد؟

چطور برای زینب مادری کرد که این همه مصیبت کربلا رو ............

خواهرای عزیزم!

بریم بشناسیم مادرمون رو، که نزدیک تر از مادر به دختر، کسی نیست.

بیاین ام ابیها بشیم. بیاین مثل زهرا همسری کنیم تا دخترمان هم مثل زینب شود.

به امید روزی که همه ما درک کنیم که چقدر این یادگار باارزشه.

میگن اگه امام زمان (ع) رو به مادر پهلو شکسته شون قسم بدی ......

آقا!

ما فقط نگاه هدایت گر شما رو میخوایم. محروممان نفرما!

دوستان عزیزم

راستش امتحانای منم دیگه شروع شده، اما دلم نمیاد دست از این وبلاگ بردارم. ولی دیگه اوضاع درسام خیلی بهم ریخته و باید بشینم بخونم. شما هم برام دعا کنین. تا 19 تیر امتحان دارم. دوری از این وبلاگ و شما دوستان خوبم خیلی سخته. ولی بهتره یکم درس هم بخونم.

اگه جواب محبتهاتون رو نمیرسم بدم به این دلیله و دلگیر نشین. ان شالله بعد از امتحانا جبران می کنم.

راستی تو تیر ماه تولد وبلاگمه. سعی می کنم یه پست بزنم.

امتحان.....درسهای نخونده......

اما ما بیدی نیستیم که با این بادها بلرزیم.

حلالم کنید. و التماس دعا.

1. الغیبة، شیخ طوسی، ص286

سرداب! هنوز آرزوها دارم.

السلام علیک یا ایها المعد لقطع دابر الظلمه

سلام بر تو که مهیا میشوی برای برکندن ریشه ظالمان و ستمکاران.

و سلام بر همه یاران جمکرانیم!

چهارشنبه قسمت شد و جمکران بودم. جای همتون سبز. خیلی عالی بود. خیلی باصفا بود. هر چند خیلی کم بودم، ولی همونشم یه مسکن بود برام. یه آرامبخش قوی.

فکر می کردم فقط یه دل دارم با خودم می برم. اما وقتی رفتم، دیدم دل همه دوستان رو هم همراه خودم بردم. میدونستم که از بین این همه دل درددیده، یه دل عاشق پیدا میشه که شفاعت بقیه رو کنه. لحظه ای ازتون غافل نمی شدم. برای همه دعا کردم. سلام همه رو رسوندم. دوستانی که پیغام خاص گذاشته بودند، همه و همه رو عرض کردم.

نماز تحیت مسجد و نماز امام زمان رو به نیت همه دوستان اقامه کردم. خلاصه جای همه سبز. ان شاالله یه قرار بذاریم، یه روز تو تابستون همه با هم بریم جمکران و آل یس بخونیم. (من پیشنهاد دادما، دیگه مشخص کردن روزش با شما!)

اما شب که برمی گشتم همش اس ام اس های تسلیت، برا انفجار حرم پدر بزرگوار امام و سرداب مقدس. خیلی پریشون شدم. بدجوری دلم شکست. آخه میدونید این اولین باری نبود که بر سر مسئله سرداب دلم می شکست.

سالها پیش که مشرف شدم کربلا، هنوز صدام بر سر قدرت بود. اون موقع همراه با هر کاروان ایرانی، دو تا مامور عراقی هم روانه می کردند که بهشون می گفتند "معلم".

وقتی که ما به زیارت سرداب مقدس رفتیم، غربت امام رو خیلی احساس کردم. اول اینکه روی دیوارهاش نوشته شده بود: ..... لقائدنا صدام......

خیلی حرصم گرفت. گفتم ببین روی مکان به این مقدسی، اسم این ملعون رو حک کردند.

بعد که از پله ها رفتیم پایین، یه روحانیت و آرامش عجیبی اونجا حاکم بود. اصلا معلوم نبود واقعا اونجا روی همین زمین خودمونه یا نه؟ خوشحال بودیم که می تونیم دو رکعت نماز رو تو محل عبادت امام زمان (ع) و پدر و پدربزرگ بزرگوارشون بخونیم. اما....اما هنوز ما نماز رو شروع نکرده بودیم که یکدفعه معلم عراقی کاروانمون اومد پایین و یه داد وحشتناکی بر سر ما زد که هیچ وقت از ذهنم پاک نمیشه. سریع ما رو برد بالا. بدجوری دلم شکست. نماز رو بالاخره خوندیم. اما اون سنی نامرد نذاشت یه عبادت هر چند مختصر توی اون مکان مقدس داشته باشیم.

به دلم موند اون عبادت. اما همیشه آرزو می کردم یه بار دیگه سعادت حضور توی اون سرداب مقدس رو پیدا کنم و عقده های دلمو خالی کنم. تا اینکه این خبر رو که شنیدم باز اون خاطرات تلخ برام تکرار شد و بدجوری دلم شکست. سرداب! هنوز خیلی آرزوها داشتم.....

اهل سنت به غلط شیعیان رو به این متهم می کنند که : شیعه فکر می کنه امام از این سرداب ظهور می کنند و از صبح تا شب شیعیان همونجا تو سرداب می شینند تا بلکه امام بیاند.

در صورتیکه شیعه اصلا همچین ادعایی نداره. این سرداب از این جهت مقدسه که امام زمان (ع) و پدر و جد بزرگوارشون توی اون سرداب زندگی می کردند و عبادت می کردند و از همون مکان هم امام، غایب شدند.

ما شیعیان دلسوخته چون نمیدونم الان مکان اصلی امام کجاست، در مکان هایی که یه جورایی منسوب به حضرت بوده جمع میشیم و ندبه می کنیم و ظهور آقا رو طلب می کنیم. مثل مسجد مقدس جمکران و مسجد سهله و سرداب مقدس و .....

به امید حضور و ظهور!