امروز او فردای ماست

به نام او که به ایمان و صبرمان خواند

 حتما این جمله را زیاد شنیده اید :

انا لله و انا الیه راجعون

بازماندگان می آیند از سر خاک ... از زیارت آن مزار تازه بی سنگ...

جوانی اندوهگین و مبهوت ... پیری خسته با کمری بشکسته ...

از راه قبرها، از راه آرزوهای خفته به خاک

از سپردن گل به دست خاک می آیند.

شورآب اشک بر کویر غم زده رخسارشان جاری است.

با جامه سیاه چه پررنگ کرده اند تاریکی را ... مرگ را ...

برای درج دعوت اندوه به چاپخانه آمده اند. ماشین چاپ، سرد و بی ادراک،

پی در پی به صفحه می کوبد:

با تاسف و درد، در دلخراش سانحه ای ...

در این روز چله نشین ماتم ما باشید ...

آری، مرگ آمد و عزیزان ما را با خود برد. و امروز درد دوری آن عزیزان، درد خاطراتشان، لحظه ای ما را رها نمی کند.

کاش دردی بود تا برای علاجش، بوسه بر پای پزشک می زدم.

کاش میشد برای سهرابم، نوش دارویی به بهای جان می خریدم.

اما ای آسمان! این چگونه داغی است؟

این چه مرکبی است؟ مگر به جان نخریدیم بندگیش؟

پس ما را نوید ده که عزیزانمان نزد اویند.

اکنون که آنان نزد او آرام گرفته اند، می دانم که مرگ هدیه ای است آسمانی از جانب او، برای نجات  روح خدایی، از اسارت این دنیای فانی.

با این جملات می خواستیم یادی کنیم از عزیزانمان:

مرحوم پدر جناب آقای سید محسنی،

خدا بیامرز مادربزرگم،

مرحوم پدر بزرگ نسرین عزیزم،

و جوان از دست رفته، پسر عمه خواهرم قفنوس.

بیایید با قرائت فاتحه ای روح این عزیزان را آرامتر کنیم.

برای مادربزرگم:

تمام نقشهای قالی مادربزرگم نقشی از غم بود

و الیافش کلاف کهنه و پوسیده ای از جنس ماتم بود

همیشه بین آن گلهای زرد نقش قالی زندگی می کرد

برایش زندگی در بین گلهای شقایق گنگ و مبهم بود

به روی آسمان خانه اش حتی کبوتر پر نمی زد آه

زمین و آسمان همرنگ غم گویا عزادار محرم بود

هنوز از کودکیهایم چه شبهای غم انگیزی به یادم هست

چه شبهای پر از دردی که چشمش تا سحر با گریه همدم بود

به یادش می نویسم خاطرات روزهای تلخ غربت را

تمام خاطراتی را که هر یک رنگ و بویش طرحی از غم بود!

و به قول قفنوس عزیزم:

خداحافظ ... همین حالا ...