هزار ساله میشناسمش!

یواش یواش داشتم از مدرسه دور می شدم. خیالم راحت شد که با همه ی بچه ها خدافظی کردم و دیگه هیچ کس نمونده که توی راه ببینمش.

داشتم قدم می زدم که یکدفعه از پشت سرم صدای خنده بچه ها رو شنیدم. سرمو برگردوندم، کسی نبود!

به راهم ادامه دادم، باز همون صدای خنده و دو نفر که می گفتند: خانوم! خانوم!

ایستادم. فاطمه و محدثه بودند.

-          بچه ها! شما این جا چیکار می کنین؟ مگه هنوز نرفتین خونتون؟

-          نه خانوم! اومدیم زنگ بزنیم تا بیان دنبالمون.

نگرانشون شدم. آخه خیلی از مدرسه دور شده بودند. همراشون برگشتم به سمت تلفن عمومی و کنارشون ایستادم تا زنگ بزنند.

وقتی دیدم رفتند به سمت مدرسه خیالم راحت شد و دوباره راه افتادم.

همچین که یه مقدار از مسیر رو اومده بودم باز صداشونو شنیدم!!

سرمو برگردوندم، تعجب کردم و گفتم: باز شما؟؟

محدثه خندید و گفت: خانوم خونه شما از این وره؟

گفتم: نه دخترم.

کلاس پنجمیای شیطون! داشتن منو تعقیب می کردن!!

هر چی سعی کردم باهاشون خدافظی کنم نشد. دیرم شده بود. می خواستم زودتر تاکسی سوار شم و برم.

همین که دستمو به نشونه خدافظی تکون دادم، بغض فاطمه ترکید. چشماش شده بود پر از اشک. ترسیدم گفتم چی شده دخترم؟ ( آخه سر کلاس حالش خوب بود که)

گفت: خانم! احساس می کنم هزار ساله می شناسمش.

گفتم: کیو میشناسی عزیزم؟

سرشو گذاشت تو بغلمو گفت: خانم! امام زمانو. بعضی وقتا باهاش حرف می زنم. هر وقت کاری دارم بهش میگم. احساس می کنم می بینمش. همیشه کنارمه. همرام راه میاد. احساس می کنم هزار ساله میشناسمش...

همین جوری می گفت و اشکاش می ریخت. نتونستم جلوی خودمو بگیرم. اشکای منم با اون یکی شد. باورم نمیشد، فاطمه همون کلاس پنجمی شیطون که سر کلاس کلافه ام می کنه.

...

خدافظی کردم و به راهم ادامه دادم. دیگه حس تاکسی سوار شدن نداشتم. دلم می خواست تا آخر دنیا پیاده برم. دلم می خواست اونقدر پیاده برم تا بالاخره منم مثل فاطمه احساس کنم که یه امام مهربون داره کنارم راه میره. به فاطمه غبطه می خوردم.

باورم نمیشد که این همون دختر بچه ای هست که یک ساعت پیش سر کلاس داشت با ستاره دعوا می کرد و تو سر و کله هم میزدند.

خونه که رسیدم بین نامه بچه ها که برای امام زمان نوشته بودند، گشتم و نامه فاطمه رو پیدا کردم: "ای آینده روشن مردم! ...

بیا به سوی ما بیا که ما بی تو هیچیم. تویی که ما را می بینی. ما روزهای جمعه از فراق چند هزار ساله تو می گرییم. چرا به سوی ما نمی آیی و ما را از ستم باز نمی داری ..."

نمی دونم چرا یه وقتایی ما بزرگترا بچه ها و اعتقادات قشنگشونو باور نمی کنیم؟ 

کاش من هم مثل فاطمه بودم.

آقا!

آقا!

شما رو صدا می کنم

شمایی که هر وقت دلم می گیره می رم یه گوشه می شینم و صداتون می کنم

شمایی که هر وقت از عالم و آدم سیر میشم، نه نه! اصلا هر وقت دلم واستون تنگ میشه سرمو رو زانوم میزارم و میگم: یا مهدی!

اگه شما رو صدا نزنم کیو صدا بزنم؟

آقا!

درسته که هر چی به من خوبی کردی، جز با بدی جوابتو ندادم

درسته گفتم دلتنگ کربلام، شما واسطه شدی رفتم کربلا

گفتم دلتنگ امام رضام، واسطه شدی رفتم مشهد

گفتم اشک میخوام بهم دادی

ولی من...

چی بگم؟

فقط میتونم بگم شرمندم!

آقا!

دلم سالهاست فقط حسرت یه نیگا داره آقا. میدونم خیلی بدم، ولی مگه آدم بدا دل ندارن؟؟

آقا جون!

میدونم میتونی تموم دنیا رو بهم بدی ولی آقا! دنیای بی مهدی رو میخوام چیکار؟

دیگه از خودم خجالت می کشم بس که شما سر بلند می کنی و میگی خدایا به من مهدی ببخشش.

میگن قیمت دوستی شما خیلی بالاست.

آخه من که هیچی جز گناه ندارم چیکار کنم؟

شما که خودت بهتر از من از وضع خرابم خبر داری آقا.

خودت بگو چیکار کنم؟

اصلا از امروز هر چی شما بگی آقا!

هر جوری شما بخواین آقا!

حتی اگه همه دنیام رو هم ازم بگیرن بازم رهات نمی کنم.

بدجوری دلم اسیرت شده آقا دیگه باقیش با خودت.دیگه حاضر نیستم به این سادگیا از محبتت بگذرم

همه عمر بر ندارم سر ازین خمار مستی

که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی...

جمعه های انتظار

وقتی دلت هوایی جمکران میشه 

وقتی مدتهاست آرزوی نشستن توی حیاط رویایی جمکران و تماشای گنبد فیروزه  ای به دلت مونده 

وقتی راه طولانی میشه و دل اسیر میشه 

. 

. 

. 

وقتی غروب دلگیر جمعه اذیتت می کنه 

وقتی اشکات رسوات می کنه 

. 

. 

. 

وقتی با همه وجودت فریاد می زنی: 

پدر! 

یتیمانه چشم به راه دعایت هستیم...