چرا ساحل افتاده؟

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام

تو دنیای مجازی اینترنت و وبلاگ نویسی، چیزی که برای همه خیلی جالبه،

مشخصات واقعی دوستان وبلاگ نویسه. البته بعضی ها صاف و صادق

جلو میان و از همون اول خودشونو معرفی می کنند. بعضی ها هم (مثل ما)

 یک اسم مستعار واسه خودشون انتخاب می کنند. اینه که باعث میشه بقیه

 کنجکاو بشن که بدونن طرف واسه چی این اسم رو روی خودش گذاشته.

به ما هم زیاد گیر دادند که چرا اسمت رو گذاشتی ساحل؟

این شد که با دوستان تصمیم گرفتیم در یک تاریخ مشخص هر کسی که

 دوست داره یک پست تو وبلاگش بذاره و از این اسم مستعار بگه.

اون تاریخ شد دوم شوال. و امروز هم ........

*****************************

دریا آبیه، زلاله، قشنگه، وسیعه، بزرگه، اونقدر که هر چی بهش نگاه کنی

 به آخرش نمی رسی. یعنی چشمات نمی تونه آخرش رو ببینه.دریا آرامش بخشه.

اینه که اکثر مردم دریا رو دوست دارند.

منم دریا رو دوست دارم. عاشق شبهای طوفانی و موجهای سهمگینش هستم.

دریا چهره های مختلفی داره. یه وقت مهربون و آروم و ملایم. یه وقت دیگه هم

 خشمگین و عصبانی. وقتی عصبانی میشه، نعره می کشه و موجهاش رو

مثل شلاق بر تن ساحل می زنه. و این ساحله که دریا رو با همه ناملایماتش

 تحمل می کنه.

ساحل صبوره، ساحل مهمون نوازه. ساحل روز و شب نداره. همیشه منتظره.

همیشه بیقراره. بیقرار یک مهمونه که با موجهای دریا به خونه ساحل بیاد.

هر بار که دریا طوفانی میشه، ساحل چشم به راه می مونه.

موج میاد و با شلاقش تن ساحل رو کبود می کنه، اما ساحل همه این دردها

 رو تحمل می کنه. هر بار نگاه می کنه به مهمونهایی که موج با خودش آورده ،

با خوشرویی اونها رو پذیرایی می کنه. بین اونها به دنبال مسافر خودش می گرده،

اما اون مسافر هیچ وقت به ساحل بر نمی گرده.

ساحل، افتاده است. او به زیر پای مردمانی افتاده که در جستجوی لحظه ای آرامش

 به سراغ دریا می آیند. اما ساحل زیر پاست و کسی هم به زیر پایش نگاه نمی کنه.

همه دریا رو می بینند.

ساحل همیشه خیره به دریاست. فقط یک چیز رو می بینه. اونم آخر دریاست.

آخرین نقطه دریا که دیگه نقطه بعدش رو نمیشه دید. شاید مسافرش اونجا باشه.

ساحل تلاش می کنه که یکروز اون نقطه رو ببینه. اون نقطه پر از رمز و رازه.

رمز و راز ساحل با خداش.

ساحل همچنان افتاده و منتظر اومده که به دریا بگه :

من فقط یک دل دارم، اونم نذر گنبد فیروزه ایه.

رنگ گنبدها مرا گم می کند

مثل دریا پرتلاطم می کند

حالا این ساحل افتاده خیلی خسته است. برای دریا زیاد کار کرده.

چند روز مرخصی میخواد. نمیدونم چند روز. اما احتیاج به خلوت داره.

 خلوتی سرشار از سکوت و تفکر.

دوستان خوبم!

مدتی با شما نیستم. اما چون وبلاگ رو به یاد مولای منتظر شروع کردم،

 دوست ندارم تعطیل شه. از یکی از دوستانم خواستم تو این مدت وبلاگ

 رو با مطالب مهدوی به روز کنه.

ساحل افتاده گفت گر چه بسی زیستم

هیچ نه معلوم شد آه که من کیستم

موج ز خود رفته ای تیز خرامید و گفت

هستم اگر می روم، گر نروم نیستم!

التماس دعا

خدانگهدار